Een week geleden was ik in gesprek met Andrew*. Hij was behoorlijk ontgoocheld door zijn ervaring van de dag ervoor. Hij moest aanwezig zijn bij posterpresentaties van stagiaires waar hij zijn stage-opdracht zou toelichten aan eerstejaars studenten. Altijd een leuk evenement. Vol vertrouwen was hij met zijn materiaal naar de hogeschool gegaan. Op het moment dat hij de ruimte binnen stapte en zag wat de andere studenten hadden gemaakt, raakte hij op slot. Hoe kon dit gebeuren?
We hebben de hele situatie samen geanalyseerd. Was het de ruimte? Was het de hoeveelheid mensen? Wist hij wat er van hem verwacht werd. Het bleek niet aan deze zaken te liggen want wat bleek…
De docent die hem begeleidt met stage had hem gezegd dat hij met 4-A4’tjes een prima posterpresentatie kon maken. En dit had Andrew dan ook gedaan. Hij had de criteria gelezen en deze verwerkt in zijn 4 A-4’tjes. De docent wist hoe druk Andrew het had met het behalen van deadlines en wilde hem graag helpen. Dat is de reden dat hij hem deze tip had gegeven.
Andrew doet zijn leven lang zijn best om niet op te vallen. Want opvallen is niet leuk. Hij voelde al heel snel dat hij anders was dan andere kinderen. Hij observeerde hen en deed zoals zij. Vaak voelde hij zich de mindere. Ook toen de diagnose kwam ‘Asperger’ heeft hij er alles aan gedaan om niet op te vallen. Dat was zijn mechanisme om erbij te horen.
Op die bewuste dag kwam hij binnen en hij ziet dat hij met zijn 4 A-4’tjes opvalt naast de geprinte posters van een copyshop. Hij valt op en nog negatief ook. Dat is wel schrikken vooral omdat hij kwaliteit wil leveren. Hij was ervan overtuigd dat zijn verhaal goed is en dat vindt hij nog steeds maar in de uitwerking was hij zwaar teleurgesteld over zichzelf. Soms legt hij de lat wel hoog voor zichzelf. Als hij opvalt wil hij dat alleen maar doen als het heel positief of goed is. En ook dan houdt hij er niet van om in de aandacht te staan.
Het was van de docent goed bedoeld maar het was niet goed genoeg. Het had zelfs een averechtse uitwerking. Het heeft geen stress weggenomen maar enorm verhoogd. Bovendien heeft zijn zelfverzekerdheid een behoorlijke deuk op gelopen.
Andrew heeft zich geen voorstelling kunnen maken hoe het eruit zou zien, zijn 4 A-4’tjes op een prikbord en zeker niet naast een poster zoals in de criteria beschreven stond. Hij heeft de feiten en maten gecontroleerd en die waren goed. Hij heeft gedaan wat de docent hem heeft gezegd. De inhoud was goed. Wat een enorme teleurstelling. Daar kon hij zich niet overheen zetten en heeft zijn presentatie niet gehouden.
Tips en hulp aanbieden blijft maatwerk. Dat geldt voor iedereen en misschien voor mensen met autisme helemaal. Voor hen is de impact enorm groot.
Neem 3 locaties in je gedachten op de vloer of zet 3 stoelen neer. Een voor jezelf, een voor de denkbeeldige andere en een voor “de vlieg op de muur”
Goed bedoelde hulp is niet goed genoeg.
Hulp op maat werkt beter!
* Andrew is niet de echte naam van de student.
Lees ook het blog ‘Help hulp vragen als het niet vanzelf gaat’